Klient, którego reprezentowaliśmy, skorzystał z pomocy finansowej w ramach Tarczy 2.0., uzyskując subwencję związaną z utratą przychodów spowodowaną pandemią COVID-19. Zgodnie z założeniem Programu, wsparcie finansowe mogli otrzymać przedsiębiorcy wybranych branż (oznaczonych za pomocą konkretnych kodów PKD) uznanych za najbardziej dotknięte skutkami obostrzeń administracyjnych.
Pomimo tego, że Klient otrzymał wsparcie – wypłacono mu subwencję – to PFR następnie doszedł do przekonania, że nie powinien otrzymać on zgodnie z zasadami Programu dofinansowania, ponieważ w okresie pandemii nie osiągnął dochodów w ramach działalności prowadzonej w objętym Programem kodem PKD.
W ocenie PFR dofinansowanie mogli otrzymać jedynie przedsiębiorcy, którzy również w okresie obowiązywania obostrzeń administracyjnych osiągnęli co najmniej 30% przychodów z działalności związanej z kodem PKD, który był wskazany Programie. Minimalny limit 30% przychodów z określonego kodu PKD, w ocenie PFR został określony w zakładce na stronie internetowej najczęściej zadawane pytania dotyczące Programu (FAQ).
Klient nie zgodził się z opisanym stanowiskiem, zwłaszcza, że nieosiągnięcie tego limitu przychodu miało nastąpić w okresie, w którym – z uwagi na obostrzenia administracyjne – nie mógł prowadzić działalności.
W procesie sądowym reprezentując Klienta wywodziliśmy, że opracowane przez PFR i umieszczone na stronie internetowej odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania nie kształtują obowiązków stron umowy o dofinansowanie. Niezależnie od powyższego argumentowaliśmy, że stanowisko PFR co do obowiązku uzyskiwania określonego limitu przychodów z działalności związanej z kodem PKD, który był wskazany Programie, również w spornym okresie jest sprzeczne z logiką udzielenia wsparcia dla przedsiębiorców, którzy najbardziej zostali dotknięci skutkami nałożonych obostrzeń.
Wyrokiem z dnia 18.09.2025 r. Sąd w Krakowie przychylił się do prezentowanego przez nas stanowiska i oddalił powództwo w całości.
Podając ustne motywy rozstrzygnięcia Sąd podkreślił między innymi, że PFR nie wykazał, aby informacje umieszczone na stronie internetowej najczęściej zadawane pytania dotyczące Programu (FAQ) mogły stanowić źródło obowiązku umownego, którego stroną jest beneficjent Programu.
Powyższy wyrok nie jest prawomocny.
Sprawę prowadzą radca prawny Przemysław Przerywacz i radca prawny Małgorzata Łobocka – Szok.
Klikając „Akceptuję cookies”, zgadzasz się na przechowywanie plików cookie na swoim urządzeniu w celu usprawnienia nawigacji w witrynie, analizy korzystania z witryny i pomocy w naszych działaniach marketingowych.
