Skuteczna obrona przed roszczeniami o zapłatę rekompensat za koszty odzyskiwania należności

Odnosimy kolejne sukcesy w coraz liczniejszych sprawach dotyczących roszczeń o zapłatę z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności (art. 10 ust. 1 Ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych), kierowanych przeciwko szpitalom.

Sądy podzielają prezentowane przez Kancelarię stanowisko, iż w związku z wystąpieniem opóźnień w płatności po stronie szpitali uzasadnione jest obciążenie ich jednorazową kwotą 40 euro w stosunku do każdej z zawartych umów dostaw, a nie za każdą z poszczególnych faktur wystawionych na podstawie danej umowy. Powyższe oznacza również, że Sądy uznają za transakcję handlową konkretną umowę, w obrębie której realizowane są dostawy, nie zaś poszczególne faktury wystawiane w związku z jej realizacją. 

Aprobatę znajduje także koncepcja opracowana pod kierunkiem radcy prawnego Magdaleny Cieślińskiej-Dopierały, zgodnie z którą okoliczności zazwyczaj powoływane celem wykazania niepowstania uprawnienia z art. 10 ust. 1 Ustawy tj. faktyczne niepodjęcie czynności windykacyjnych względem należności głównych i w konsekwencji niepowstanie kosztów, które miałyby być zrekompensowane, zostają podniesione, również w oparciu o art. 5 Kodeksu cywilnego i to łącznie z innymi okolicznościami świadczącymi o nadużyciu prawa, jak np. obustronnie korzystne dalsze prowadzenie współpracy, uchybienia w wykonywaniu umowy również przez wierzyciela, dysproporcja pomiędzy kwotą rekompensaty a ogólną wartością wymiany handlowej pomiędzy stronami, czy brak wpływu opóźnień na płynność finansową wierzyciela. Rekompensata bowiem niejednokrotnie staje się instrumentem zarobkowym dla wierzycieli, co stoi w sprzeczności z ratio legis art. 10 ust. 1.

Sądy zaś, w ślad za podnoszoną przez Kancelarię argumentacją podkreślają, że rekompensata za koszty odzyskiwania należności miała zmierzać do wynagrodzenia wierzycielom strat poniesionych w związku z nieterminową spłatą, a nie stanowić źródło dodatkowego zarobku dla wierzyciela w związku z zawieranymi transakcjami handlowymi, bowiem takie postępowanie narusza zasady współżycia społecznego.